De zomermaanden
zijn bij uitstek geschikt voor gezellige bijeenkomsten, etentjes zoals
barbecues, (bedrijfs)uitstapjes, familiefeesten, noem maar op. Er wordt er
graag getrouwd en zijn er uitnodingen voor recepties. En veel HSP'ers die voor zo'n
leuk samenzijn worden uitgenodigd (of die op grond van familiebanden geacht
worden acte de présence te geven) krijgen alleen al bij de gedachte aan zo'n 'gezellige
happening' een naar gevoel in de buik.
Hooggevoelige
mensen zijn over het algemeen heel sociaal ingesteld. Ze kunnen echt genieten
van het contact met andere mensen en ze gaan een gesprek, een goed gesprek, zelden uit de weg. Een
diepe en intense verwerking van de ontvangen informatie geldt als een van de
meest kenmerkende eigenschappen van het HSP-zijn. De HSP'er denkt doorgaans diep over de dingen
na. Hij heeft vaak veel ideeën, houdt er een eigen mening op na en praat daar graag
over met mensen die hem dierbaar zijn en met wie hij een goed contact heeft.
Dat soort gesprekken voert hij het liefst in beperkt gezelschap, in een grotere
groep raakt hij meestal snel gestrest en dan geblokkeert hij.
Paniek
Onverwacht aangesproken worden, een
gesprek moeten aangaan, een vraag moeten beantwoorden in een vergadering... Het
zijn situaties waar de HSP'er niet op zit te wachten en die hem nogal eens in
paniek kunnen brengen. Ineens in het middelpunt van de belangstelling staan,
andermans blikken op je gericht voelen... Ikzelf weet nog goed dat ik me op dat
soort momenten licht in het hoofd en absoluut paniekerig voelde. Ik was als
kind regelmatig voor verlegen uitgemaakt, en ik geloofde ook echt dat ik dat
was. Ik dacht dus dat dat paniekgevoel het gevolg van mijn verlegenheid was.
Intussen weet ik dat ik niet verlegen ben, maar dat een overdaad aan indrukken
de veroorzaker is van dat nare gevoel. En als je je herkent in die onaangename
paniekreactie, dan geldt misschien ook wel voor jou dat je altijd dacht dat dit
door verlegenheid kwam...
Verlegenheid
Vind je van jezelf dat je verlegen bent,
dan raad ik je aan dat idee eens onder de loep te houden. Waarom? Omdat het
heel goed mogelijk, en zelfs waarschijnlijk is, dat je, als je hoogsensitief
bent, niet zozeer lijdt onder de gevolgen van verlegenheid, maar dat je 'alleen
maar' geblokkeerd raakt als gevolg van een te veel aan zintuigelijke informatie
tegelijk. De konsekwentie daarvan kan zijn dat je ineens niet meer helder kunt
denken en de draad van het gesprek kwijt raakt, en dát is wat verlegen mensen
ook voelen... alleen is de oorzaak bij jou waarschijnlijk een andere: het
overprikkeld zijn. Wanneer je, zoals elke HSP'er doet, meerdere dingen op
verschillende lagen tegelijk denkt en waarneemt (Wat vindt die ander van me? Hoe ziet hij me? Hij denkt natuurlijk dat
ik dom/dik/mager/saai/stug/verlegen... ben; Hij staat wel erg dichtbij! Wat een
opvallende kleur hebben zijn ogen! Denkt hij echt dat die kleur van zijn das
past bij de ruitjes van zijn overhemd? Volgens mij is hij moe, kijk maar naar
die vermoeide trek rond zijn mondhoeken
en de wallen onder zijn ogen...) dan is het alleen maar vanzelfsprekend dat
je gestrest raakt en in mindere of meerdere mate blokkeert. Een nieuwe omgeving
en mensen die je niet kent zorgen voor een extra zintuigelijke belasting, voor
een toename van stress. Vraag jezelf dus nog maar eens af of je werkelijk
verlegen bent, of dat een overdaad een nieuwe indrukken de oorzaak van je
paniekgevoel kan zijn. Heb je dan eenmaal ingezien dat die innerlijke blokkade
het rechtstreekse gevolg van de toegenomen stress is, dan is het zaak om op
zoek te gaan naar manieren en mogelijkheden om stressoren te verminderen.
Een ander tema dat extra stress oplevert
is de veronderstelling dat we net zo zouden moeten zijn als de niet-HSP'ers.
Ben je sensitief, en behoor je tot de categorie 'introvert', ga dan alsjeblieft
niet je best doen om extrovert over te komen, want dat is vragen om problemen.
Blijf bij je eigen stijl, wees trots op je empatische kwaliteiten en het feit
dat je heel goed kunt luisteren want alleen al op grond dáárvan heb je heel wat
te bieden.
Koetjes en kalfjes
Iets waar het gros van de HSP'ers moeite
mee heeft zijn gesprekken die nergens over gaan, gesprekken waarbij er niet
geluisterd wordt en iedereen door elkaar heen praat, en roddelgesprekken.
Kennen jullie dat gevoel van opkomende irritatie en het verlangen om er vandoor
te willen gaan? Je kunt niet meedoen want er schieten je geen onbenullige
opmerkingen te binnen, maar weggaan doe je ook niet want dat zou wel eens onaardig
gevonden kunnen worden. En hoe sterker de irritatie, hoe meer stress. Het kan
gebeuren dat er ineens om je mening wordt gevraagd en dat je er dan iets
uitflapt wat kant noch wal raakt, of wat misschien kwetsend overkomt, en daarop
volgt dan weer een gevoel van schaamte... Het kan ook zijn dat je het
roddelgesprek zo pijnlijk vindt dat je wordt bekropen door een intens gevoel
van afkeer of van schaamte; je voelt je enorm ongemakkelijk en je zou er iets van
willen zeggen, maar je durft niet.
Gelukkig hoef je dit soort gesprekken niet
machteloos over je heen te laten komen en bestaan er wel degelijk manieren om
in te grijpen. Hoe zou je het vinden om al dat loze geklets vóór te zijn door
zelf vragen te stellen? Het is een stap, dat geef ik toe, maar je kunt het
oefenen en dan zul je zien dat het je beetje bij beetje steeds makkelijker zal
afgaan. Stel je voor dat je de mensen interviewt, en dat zij je dingen
vertellen die wèl ergens over gaan. Het leuke eraan is bovendien dat jij dan
een van die kwaliteiten van het hooggevoelig-zijn in praktijk kunt brengen: het
echte, diepe luisteren. En om te voorkomen dat je dichtslaat op het moment dat
je je vraag wilt stellen, zou je van te voren thuis al een lijstje van
eventuele vragen kunnen maken en die uit je hoofd leren.
En ook al heb je moeite met
oppervlakkigheden, het is echt geen slecht idee om een gesprekje met de een of
andere triviale opmerking te beginnen; al is het maar om een ander niet af te
schrikken... De meeste mensen zouden vreemd opkijken als je een gesprekje opent
met de vraag: 'En wat denkt u dat Nietzsche van deze situatie zou vinden?'
Geloof me, het is veel handiger om te beginnen met een vraag over
-bijvoorbeeld- een kunstvoorwerp in de ruimte waar je je bevindt, de sieraden
(stenen!) van je gesprekspartner, de (achtergrond)muziek die wordt gespeeld, de
smaak van de wijn, de kleuren van de schotels met eten... Iets van die orde
waarmee je bovendien meteen de kans krijgt om iets te weten te komen over de
eventuele hooggevoeligheid van de ander. Probeer het maar eens; het is echt
makkelijker dan je op dit moment wellicht zou denken. En als je je vraag dan
begint met 'Wat vind jij van...' of met 'Wat denk je dat er zou gebeuren als
ineens...' dan reageert de ander zo goed als zeker met een antwoord waar je op
kunt doorvragen; daar heb je meer aan dan aan het stellen van een vraag die alleen
met ja of nee beantwoord kan worden.
Probeer creatief te zijn in het verzinnen
van vragen; nóg een reden om thuis alvast een lijstje te maken, zo mogelijk met
je gesprekspartner in gedachten. Wees soepel in het stellen ervan. 'Hoe heb jij
van deze bijeenkomst gehoord?', 'Dit uitstapje is zo heel anders dan dat van
vorig jaar. Ik weet nog... Hoe is dat voor jou?' Het kan uiteraard helemaal
geen kwaad om ja/nee ('gesloten') vragen te stellen, en in die zin kun je
denken aan: 'Ik ben hier voor het eerst, jij ook?'
Nogmaals, gaat het je niet meteen de
eerste keer goed af, geef het niet meteen op. Oefening baart kunst.
Communiceren is belangrijk, altijd, en het is de enige manier om een ander te
leren kennen. Bedenk dat niet iedereen met wie je een gesprekje aangaat
automatisch een innige vriend hoeft te worden; de meeste van dit soort
gesprekjes zijn totaal vrijblijvend. Maar... het is wel een uitstekende
gelegenheid om andere HSP'ers te spotten :) En mocht een gesprekje niet vlotten,
geen paniek. Het is tenslotte onmogelijk om iedereen even aardig te vinden, en
net zo is het onmogelijk dat iedereen jou aardig vindt. Dat is normaal, dat is
gezond.
Tips:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten